Kertiana

Wiera Kamsza należy obecnie do czołówki rosyjskiej fantastyki. Jej wielki cykl Odblaski Eterny ciągle jest kontynuowany i prawdopodobnie zostanie zakończony w 2012 roku.
Odblaski Eterny to jakby Trzej muszkieterowie Dumasa podniesieni do sześcianu: spiski, pojedynki, tajemnicze omeny, bitwy, wojny oraz wątki romansowe i wielkie namiętności – z nawiązaniem do symboliki tarota i z dodatkiem różnego rodzaju magii.
W skład cyklu wchodzą:
– księga I Czerwień na czerwieni (Красное на красном, 2004) – polskie wydanie: Wydawnictwo Dolnośląskie 2006, w przekładzie Ewy i Eugeniusza Dębskich
– księga II Od wojny do wojny (От войны до войны, 2004) – polskie wydanie: Wydawnictwo Dolnośląskie 2007, w przekładzie Ewy i Eugeniusza Dębskich
– księga III Oblicze zwycięstwa (Лик Победы, 2006)
– księga IV Zimowy Przełom (Зимний Излом)
tom 1 Z Głębin (Из Глубин, 2006)
tom 2 Trucizna przeszłości (Яд минувшего, 2007)
– księga V Serce Zwierza (Сердце Зверя)
tom 1 Prawda stali, kłamstwo zwierciadeł (Правда стали, ложь зеркал, 2008)
tom 2 Kula losów (Шар судеб, jeszcze nie wydane)
tom 3 Niebieskie spojrzenie śmierci (Синий взгляд смерти, jeszcze nie wydane)
Chciałby podkreślić, że Wiera Kamsza kilkakrotnie na swojej stronie (http://kamsha.ru) stwierdza, że Odblaski Eterny nie są wcale cyklem, ale zwartą powieścią – tyle że bardzo długą! Faktem jest, że kolejne tomy zachowują ciągłość czasową – każdy następny zaczyna się praktycznie w momencie zakończenia poprzedzającego (nie licząc retrospekcji).
Wydawnictwo Dolnośląskie prawdopodobnie zarzuciło wydawanie dalszych tomów Odblasków Eterny; a szkoda! W zalewie wydawanego przez polskie wydawnictwa badziewiofantasy – Odblaski byłyby jasnymi punktami.
Po tym przydługim wstępie przechodzę do kartografii. W zasadzie nigdy nie rysuję map, gdy dana całość (zwróćcie uwagę, jak zgrabnie ominąłem słowo „cykl”) nie została przez twórcę zamknięta (lub tenże twórca nie zmarł). Jest to oczywiste, gdyż nowe informacje kartograficzne zmuszałyby mnie do kilkakrotnego poprawiania mapy.
Na stronie pisarki są umieszczone mapy jednego z kontynentów Kertiany (polityczna i ozdobna). Tym samym są to mapy obowiązujące (co nie oznacza, że do końca właściwe). Kamsza nie podaje nazwiska autora mapy. Być może jest to grafik i pisarz o nicku Amok, który wykonuje ilustracje i okładki do Odblasków.
O planecie Kertianie wiadomo tylko, że znajdują się na niej co najmniej trzy kontynenty: Złote Ziemie, Purpurowe Ziemie i Siwe Ziemie. Trudno więc zrobić mapę całej planety. Rysownik ograniczył się więc do mapy Złotych Ziem, na których dzieje się akcja Odblasków.
Przystępując do spolszczania mapy – przeprowadziłem analizę kartograficzną obydwu wydanych w Polsce tomów. Przede wszystkim chodziło mi o polskie nazewnictwo. Rzecz wydawała się prosta. Niestety, z nazewnictwem nie było najlepiej. Niektóre nazwy tych samych miast czy krajów na różnych stronach przetłumaczonych tomów były inaczej zapisywane. Np. w pierwszym tomie południowa prowincja Taligu nazywała się Kenallia, a w drugim tomie Kenalloa. W kilku przypadkach zmuszony byłem bezpośrednio sam tłumaczyć nazwy z oryginalnej mapy (np. nie Norwega, a Norueg). Nie chcę się tutaj wypowiadać, kto jest winien temu niechlujstwu – tłumacze czy panie korektorki z Wydawnictwa Śląskiego.
Zresztą ta nieszczęsna Kennaloa zwróciła moją uwagę również z innych przyczyn. W powieści wielokrotnie nazywa się ją prowincją południową, a Kenallijczyków – południowcami. Tymczasem według mapy Kennaloa leży na tej samej szerokości geograficznej, co południowa Warasta, a nikt jej mieszkańców nie nazywa południowcami.
Zgodnie z przyjętą zasadą kartograficzną, jeżeli na mapie nie została umieszczona róża wiatrów, to góra mapy odpowiada północy. Gdyby jednak mapę Złotych Ziem obrócić w lewo o 20 stop., to Kennaloa znajdzie się na właściwym miejscu. Ale to już zupełnie inna sprawa.
Niżej przedstawiona jest mapa polityczna Złotych Ziem – spolszczona i nieznacznie poprawiona (oddzieliłem Urgot od Felpu):

Zamieszczam też ową mapę ozdobną – w oryginale: