Werel

Planeta wygnania (Planet of Exile, 1966) jest drugą z powieści cyklu haińskiego.
Czas obiegu planety Werel (zwanej również Alterrą) wokół gwiazdy Etamin (Gamma Draconis) to około 60 lat ziemskich. Orbita eliptyczna jest mocno wydłużona – poszczególne pory roku trwają wiele naszych lat. W obszarze apoastronu (Zima) i peryastronu (Lato) warunki życia stają się ekstremalne.
Na planecie żyją dwie rasy ludzkie: jedna miejscowa (osadzona przez Haińczyków wiele tysięcy lat temu) oraz Alterranie (potomkowie Ziemian dostarczeni przez statek Ligi Wszystkich Światów na 600 lat przed akcją powieści).
Wskutek utraty łączności z Ligą oraz tzw. embarga kulturowego, Alterranie popadli we wtórne zacofanie technologiczne. W trakcie akcji powieści okazuje się, że nastąpiły u Alterran zmiany genetyczne pozwalające na krzyżowanie się z tubylcami.
Werel jest wspomniana również w późniejszej powieści pisarki Miasto złudzeń – jako miejsce, skąd przybywa główny bohater, Ramarren. Jest to prawdopodobnie jedyny ośrodek ludzki, który przetrwał wojnę z obcą rasą Shinga, będącą przyczyną upadku Ligi.
Ludzie, którzy przetrwali surowe warunki Werel zaczynają odzyskiwać dawną potęgę, czego najlepszym dowodem jest wysłanie statków kosmicznych w poszukiwaniu innych ocalałych kolonii. Jeden z tych statków przybywa na Ziemię.
Należy sądzić, że te wydarzenia były początkiem drogi do odbudowy porozumienia między społecznościami ludzkimi i utworzenia Ekumeny.
Przepraszam za ten przydługi wstęp, ale jest on konieczny, gdyż w innej powieści Ursuli K. Le Guin Cztery drogi ku przebaczeniu (Four Ways to Forgiveness, 1995) również występuje planeta Werel – ale to jest zupełnie inna planeta!
Pisarka we wstępie do zbioru opowiadań Urodziny świata (The Birthday of the World, 2001) sama napisała: „Ów Werel nie jest tożsamy z Werelem z mojej wczesnej powieści Planeta wygnania. Jak już mówiłam – zdarza mi się zapomnieć o całych planetach”.
Analiza kartograficzna powieści Planeta wygnania jest raczej prosta – informacji geograficznych jest niewiele. Dla kartografa światów SF&F nie jest to oczywiście żaden problem: można fantazjować na temat fantastycznej powieści, czyli fantastyka do kwadratu. To oczywiście żart, choć nie do końca. Ale trzeba znać umiar…
Zdecydowałem się tylko na wykonanie mapy północno-zachodnich obszarów kontynentu o nieznanej nazwie. Można go nazwać np. Wielkim Kontynentem. Zauważyłem, że pisarka w kilku swoich powieściach tak właśnie postępuje.

O Landinie (ostatnim mieście Alterran) jest nieco więcej informacji. Miasto jest położone na pofałdowanym wzgórzu, przy klifie nadmorskim. Z założenia miało ono mieć charakter fortecy – więc upodobniłem je nieco do średniowiecznego obronnego miasteczka.