Nasz czołowy fanzin Czerwony Karzeł

W początkach gospodarki rynkowej zapotrzebowanie na zgrzebne fanziny załamało się. Jedynym sensownym klubowym wydawnictwem mógł być obszerny (kilkadziesiąt stron) i ładnie wydany (kolorowa okładka) tzw. prozin.
Czerwony Karzeł powstał w 1991 r. jako ucieleśnienie marzeń o półprofesjonalnym, ogólnogiekaefowskim piśmie.
Krzysztof Papierkowski skrzyknął pod swe skrzydła sieroty po upadłych klubowych zinach oraz innych zapaleńców i ten zespół wystartował z tytułem, jakiego w historii polskiego fandomu jeszcze nie było. Kolorowa, kartonowa okładka (od 3 numeru oprawa książkowa – z grzbiecikiem), komputerowy skład, offsetowy druk oraz lekka (rozrywkowa?) formuła pisma i około 100 stron objętości miały zagwarantować sukces. Niestety, rzeczywistość nie była tak różowa. W ciągu dziesięciu lat istnienia pisma ukazało się ledwie 16 numerów zinu, redaktorzy nie przeszli na zawodowstwo, a nakład spadł trzykrotnie. Niemniej Czerwony Karzeł stał się fandomową legendą, a w 1999 r., na Euroconie w Dortmundzie, uznano go za najlepszy fanzin w Europie. W roku 2000 ojciec-założyciel Karzełka odstąpił funkcję redaktora naczelnego Michałowi Szklarskiemu, któremu jednak nie udało się doprowadzić do rektywacji zinu. Dopiero w 2014 r., za sprawą Karoliny Kaczkowskiej, pismo wróciło na rynek, a od roku 2015 posiada własny fanpage. Mamy nadzieję, że – skrojone na miarę aktualnych możliwości organizacyjno-finansowych klubu – pozostanie z nami dłużej, niż jego pierwsza edycja. Wszystkich zainteresowanych współpracą z naszym magazynem zapraszamy do kontaktu pod adresem czerwony.karzel(et)gkf.org.pl
Swoistymi numerami monograficznymi były zbiory recenzji oraz prace licencjackie, magisterskie i doktorskie poświęcone szeroko pojętej fantastyce (Tolkien, Le Guin, horror, Zajdel, fantasy etc.). Ta seria szybko usamodzielniła się jako Anatomia Fantastyki (z radą programową składającą się m.in. z pracowników naukowych Uniwersytetu Gdańskiego).
W rezultacie CK (bo tak go w skrócie nazywaliśmy; funkcjonowała też pieszczotliwa nazwa: „CzeKa”) występował w dwóch odmianach:
– jako typowy magazyn, zawierający reportaże, opowiadania, recenzje, eseje, komiksy i grafiki. Obok autorów polskich (głównie giekaefowskich) zamieszczane były również tłumaczenia autorów zagranicznych;
– jako numery monograficzne, czyli pierwsze pięć wydań serii Anatomia Fantastyki.
Jedynymi wyjątkami były numery 6 i 12.
Nazwę fanzinu wymyślił Marek Michowski – spodobała się, bo była ona co najmniej trójznaczna: kojarzyła się z polityką, astronomią i fantasy.
Z założenia CK miał składać się z części publicystycznej związanej z fandomem i reszty, która miała się zmieniać z numeru na numer. Jednakże już od początku ukształtowały się pewne stałe działy fanzinu:
1. Od redaktora, czyli wstępniak pisany przez Krzysztofa Papierkowskiego – od 1. numeru.
2. Cykl KLUBY GKF – od 1. numeru.
3. Kartka do wyrwania – poezja – od 1. numeru.
4. Żółte kartki – mapy światów fantastycznych – redagowane przez Krzysztofa Papierkowskiego – od 1. numeru. Obecnie kontynuowane, od czasu do czasu, w „Informatorze GKF”.
5. Galery – galeria rysowników związanych z GKF. Logo, umieszczane w rogu strony, przedstawiało człowieczka przykutego do wielkiego pędzla – od 3. numeru.
6. Sodoma i Gomora – kącik stosunków z Czytelnikami – od 2. numeru.
7. Czerwony Karzeł poleca: – redagowany przez Marka Michowskiego, jako propozycja dla wydawców – od 2. numeru.
Dla potrzeb niniejszych opisów „karzełków” zmuszeni jesteśmy wprowadzić dodatkowy stały dział: Wolne żarty, gdyż niekiedy trudno nam sklasyfikować czyste jajcarstwo.
Od czasu do czasu pojawiały się inne działy, które istniały przez kilka numerów i znikały. Jednym z nich były zbiory recenzji Fanziny polskie, pisane przez Grzesia Szczepaniaka. Po zawieszeniu wydawania CK, dział ten był przez wiele lat kontynuowany w miesięczniku „Informator GKF”.
Ponadto, zawsze, na ostatniej stronie (lub na 3. stronie okładki) podawane były aktualne dane o GKF: skład Zarządu i Komisji Rewizyjnej oraz wykaz Klubów Lokalnych i Działów.
Duża liczba rysunków w CK wynikała również z tego, że tytuł każdego opowiadania stanowił element graficzny, dopasowany do treści i wykonywany na zamówienie przez jednego z naszych grafików. Rednacz przyznał się kiedyś, że został zainspirowany do tego przez rosyjski miesięcznik „Iskatiel”.
Żartobliwym logo CK był śmieszny, zamaskowany karzełek-terrorysta, z pięcioramienną gwiazdą na czapce. Karzełka wymyślił Radek Kleczyński i wykorzystał w wielu minikomiksach i rysunkach, np:– >

Czerwony Karzeł #1
Czerwony Karzeł #2
Czerwony Karzeł #3
Czerwony Karzeł #4
Czerwony Karzeł #5
Czerwony Karzeł #6
Czerwony Karzeł #7
Czerwony Karzeł #8
Czerwony Karzeł #9 (Anatomia Fantastyki #1)
Czerwony Karzeł #10 (Anatomia Fantastyki #3)
Czerwony Karzeł #11 (Anatomia Fantastyki #2)
Czerwony Karzeł #12
Czerwony Karzeł #13 (Anatomia Fantastyki #4)
Czerwony Karzeł #14+
Czerwony Karzeł #15 (Anatomia Fantastyki #5)
Czerwony Karzeł #16
Czerwony Karzeł #1 (17) 2014
Czerwony Karzeł #1 (18) 2015
Czerwony Karzeł #2 (19) 2015
Czerwony Karzeł #1 (20) 2016
Czerwony Karzeł #1 (21) 2017
Czerwony Karzeł #2 (22) 2017
Czerwony Karzeł #1 (23) 2018
Czerwony Karzeł #1 (24) 2019
Czerwony Karzeł #1 (25) 2020
Czerwony Karzeł #1 (26) 2021
Czerwony Karzeł #1 (27) 2023